Φύσηξε, αεράκι, φύσα
ξεσκόνισε τις λόγχες της μνήμης
σπρώξε δυό πέταλα στην χούφτα μου
κι ας είναι λίγη
για την προθυμιά του Ήλιου.

Δωσ' μου διάρκεια
να αναγορεύσω μέλισσες
στάξε μου πικραμύγδαλο στα στήθη
και λίγο στάρι φέρε στο παράθυρο
δυο γιασεμάκια να μυρίσουν τα μαλλιά μου·

υπάρχει χώρος για άνοιξη, εδώ.

Αργά περπάτα
ίσα να ακούς να ανασαίνουν οι ίλιγγοι
ίσα να ακούς τα παιδικά σεντόνια να στρεσσάρουν.
Περπάτα αργά
λες και υπήρχες πάντοτε
και άσε στο άπειρο να πέσουν οι παλμοί.

Ας ήρθες, πια, σε ηλικία πυγμής·
για λίγη αδυναμία
υπάρχει πάντα χώρος.