Μοναδικός συνθέτης της ζωής σου εσύ
ήξερες πάντα να μετράς τις νότες
τη σολ
τη μι-
είναι το "μη" που με βαραίνει-
τη σι

πάντα εσύ να δίνεις τη διάρκεια
ένα τέταρτο
δύο
τρία-
εγώ ζητούσα μια ζωή-
τέσσερα

πάντοτε να πατάς στην τελειότητα
να έχει συμμετρία το πεντάγραμμο
στο άκουσμά του αρμονία-
κι όμως με ράγισες εμένα
ακανόνιστα-

πάντοτε τυπωμένα τα σημεία
τα λεγκάτα
τα μπαρρέ
οι διέσεις-
ποτέ υφέσεις
όλες τις κράτησες για μας-

όμως δεν υπολόγισες την απουσία οργάνων-
δεν πειράζει
ίσως, μες στη βαριά σιωπή
ίσως αντιληφθείς και τη δική μου.