Βάλε να πιω
να γίνουν εύφλεκτες οι σκέψεις
έχουμε ανάγκη να λυθούνε οι φραγμοί.

βάλε να πιω
πολλά φεγγάρια περισσέψαν
και το ποτό του χρέους η αποπληρωμή.

"Δε γίνονται όλα, μάτια μου.
πρέπει ν' αδειάσει η καρδιά για να γεμίσει ο νους
να χάσεις όνειρα αν θέλεις να τα ζήσεις
να σβήσεις τ' αύριο και το χθες για να 'χεις το παρόν"

τώρα, όμως, λείπεις- τι να κάνω το παρόν
κι όλα τα όνειρα που ορφάνεψαν νωρίς από πατέρα;
Αυτόν τον νου που αδιαλείπτως με πονά
τι να τον κάνω;

Μοναδικός συνθέτης της ζωής σου εσύ
ήξερες πάντα να μετράς τις νότες
τη σολ
τη μι-
είναι το "μη" που με βαραίνει-
τη σι

πάντα εσύ να δίνεις τη διάρκεια
ένα τέταρτο
δύο
τρία-
εγώ ζητούσα μια ζωή-
τέσσερα

πάντοτε να πατάς στην τελειότητα
να έχει συμμετρία το πεντάγραμμο
στο άκουσμά του αρμονία-
κι όμως με ράγισες εμένα
ακανόνιστα-

πάντοτε τυπωμένα τα σημεία
τα λεγκάτα
τα μπαρρέ
οι διέσεις-
ποτέ υφέσεις
όλες τις κράτησες για μας-

όμως δεν υπολόγισες την απουσία οργάνων-
δεν πειράζει
ίσως, μες στη βαριά σιωπή
ίσως αντιληφθείς και τη δική μου.

Φύσηξε, αεράκι, φύσα
ξεσκόνισε τις λόγχες της μνήμης
σπρώξε δυό πέταλα στην χούφτα μου
κι ας είναι λίγη
για την προθυμιά του Ήλιου.

Δωσ' μου διάρκεια
να αναγορεύσω μέλισσες
στάξε μου πικραμύγδαλο στα στήθη
και λίγο στάρι φέρε στο παράθυρο
δυο γιασεμάκια να μυρίσουν τα μαλλιά μου·

υπάρχει χώρος για άνοιξη, εδώ.

Αργά περπάτα
ίσα να ακούς να ανασαίνουν οι ίλιγγοι
ίσα να ακούς τα παιδικά σεντόνια να στρεσσάρουν.
Περπάτα αργά
λες και υπήρχες πάντοτε
και άσε στο άπειρο να πέσουν οι παλμοί.

Ας ήρθες, πια, σε ηλικία πυγμής·
για λίγη αδυναμία
υπάρχει πάντα χώρος.

Οι φωτογραφίες
είναι τα απόλυτα τεκμήρια
της απώλειας.

Και οι άνθρωποι λατρεύουν την απώλεια
καλύπτει ποιητικές ανάγκες
δικαιολογεί
όποιες, τυχόν, μελαγχολίες
δίνει αιτίες και αφορμές για την καταστροφή.

Έτσι και εγώ λατρεύω την εικόνα σου, όταν λείπεις.
μέσα σε εξάρσεις και σπασμούς
τα προβλεπόμενα να πράττω
να εγείρω θλίψεις και ενοχές
και τις απώλειές μου.

Ο άνεμός σου παραβάτης
λύνει τους όρκους της σιωπής
και της σελήνης
η μνήμη, ανάσα γιασεμιού
μέσα στο θρόισμα των φύλλων
να ξεφτίζει
και εγώ, αόριστα να πάλλομαι
σε ύπουλο φως
ανάρμοστο.

Ο χρόνος σου προδότης εραστής
σε εγκατέλειψε
και η μνήμη σου επιληπτική.
αποζητάς το ξένο που συνήθισες
μα είναι κι αυτό αόριστα οικείο
και πονάει.

Μόνο οι γραμμές σου να πληθαίνουν επικίνδυνα-
τόσα φεγγάρια τοξικά σε αποτελειώσαν-
μόνο η στάχτη σου
στα πράγματα
να σβήνει.

Λες, είναι τέχνη να ξυπνάς και να πεθαίνεις
μα η τέχνη σού έγινε ζωή
κι εσύ της λείπεις.

Είχα μάθει, τόσα χρόνια
τους παλμούς μου
ν' αρθρώνουν μόνο τ' όνομά σου
να σ' αντηχούνε μέσα μου διαρκώς.
και τι κατάλαβα;
Μονάχα κάτι ψήγματα σιωπής μου απέμειναν
σπάει στους τοίχους η φωνή μου
κομματιάζεται
ο καθρέφτης μου ψελλίζει μια ακατάληπτη μορφή
δε με αναγνωρίζει
μου επιτίθεται διαρκώς.

Περίμενα
περίμενα πολύ- και τι κατάλαβα;
Ξεχάστηκα να υπνοβατώ σ' ένα κουφάρι άνοιξης
και χτύπησε ο Δεκέμβρης ξαφνικά.

Σαν πιο αιχμηρό να ήταν σήμερα το φως
σαν να επαίρονταν λιγάκι παραπάνω.
έλεγα, θα 'ναι ιδέα μου
μα κι ο καθρέφτης σαν πιο έντονα να ψεύδονταν κι αυτός.

Άνοιξα το παράθυρο του κήπου
και ένιωσα τα αρώματα λιγάκι πιο θλιμμένα
έτσι, βεβαίωσα κάθε φρικτή υποψία.
κοίτα να δεις
απόρησα
πέρασε, κιόλας, ένας χρόνος
πάλι άνοιξη.

Ας είμαστε ειλικρινείς.
Δεν επιστρέφεται το φως
μην το ξοδεύουμε άδικα, λοιπόν
και ασυλλόγιστα
δεν είναι ανάγκη, άλλωστε
να σβήσουν όλα τα σκοτάδια-
κι ούτε πρέπει
πρέπει να μείνουν κάποια μέσα μας.
πώς θα επιζήσουμε;

Με κοίταξες
ανοίγοντας την πόρτα
όπως παλιά.
πόσο ανεξήγητα, ξανά
σκλήρυνε το βλέμμα σου
πάνω μου
σαν να εξαργύρωνες απώλειες
κι εγώ, για αντάλλαγμα, ενοχές σου έδωσα
όπως παλιά- θυμάσαι, άραγε;
Πού ήσουνα
τόσον καιρό
αλήθεια;
Γιατί γύρισες;
Πώς να σε σώσω
τώρα
που γύρισες;
Εμένα
πώς να με σώσω
τώρα;

Ορθώνονται οι φλέβες μου γυμνές
χορδές κιθάρας
που ανέμελα χαϊδεύεις
σαν μουσική
ανάμεσ' απ' τα δάχτυλά σου
γλυστρούν
οι σφυγμοί μου
κι αρκεί
μίαν απλή κίνηση
μονάχα
για να ολοκληρωθεί η συμφωνία.

Κι έτσι,
μ' ένα σου τίναγμα
σπας
τις χορδές μου.
μικρή παύση
κι ύστερα, ρέω ανεξέλεγκτα
μες στο δωμάτιο
και σβήνω.

Συγχαρητήρια, λοιπόν.
επιτέλους
ολοκλήρωσες τη συμφωνία.

Έτσι βγήκες από μέσα μου
λαθραία
μαζί με κάποιον στεναγμό.
ήσουν, όμως, ικανότατος διαρρήκτης
δε μου άφησες τίποτε
ούτε, καν
μια μικρή αναστάτωση
ίσα να σε καταλάβω
να προσπαθήσω ν' αμυνθώ.

Δεν πειράζει, όμως
έμαθα τώρα
θα σφαλίζω καλύτερα τις πόρτες
να ταλαιπωρήσω λιγάκι τους επόμενους
τουλάχιστον-
πού ξέρεις, βέβαια
ίσως και να καταφέρω να τους κρατήσω, τελικά
τι κι αν εσύ μου έφυγες...

Οξύς εγείρεται ο ουρανός, απόψε
γέρασαν, βλέπεις, οι σφυγμοί του
τρυπούν τις σάπιες σου κλειδώσεις
και συφιλλιάζουνε τ' αγάλματα
ως το πρωί
όταν μελανιασμένες διαστέλλονται οι κόρες σου
μπροστά στη λάγνα αποσύνθεση
καθώς κοιτάς
να κρύψεις
τις ξηλωμένες άμυνές σου
σε ληξιπρόθεσμη ενοχή.

Πάλι πέθαινα στον ύπνο μου,
εχθές. ξένο χέρι
τούτη τη φορά
πάτησε τη σκανδάλη.
Ξανά. Και ξανά.

Κράτησα, όμως, τα προσχήματα.
έτρεξα
και παραπάτησα επιμελώς
την έξαψή μου έκανα τρόμο
και τον έμπηξα βαθιά στο βλέμμα
ίσα για να το δεις εσύ
να σε γελάσω
να μη μ' αντιληφθείς.

Κι ύστερα, η σφαίρα, στη στιγμή
σφηνώθηκε στο στήθος μου. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια.
Ασήμι κι αίμα
στάξανε στα χέρια μου
μ' απόλυτη ειλικρίνεια. ήταν πανέμορφα...

Μα, πόσο εύκολα με πρόδωσε ο ύπνος!
Ξύπνησα κάθυγρη
κοίταξα τα δάχτυλά μου. ήταν κόκκινα.

Στις χαμηλόφωνες αφές σου
διαγράφονται ήχοι διάτρητοι
τ' αόρατο, ορατό
κι εσύ από πίσω.
μια πολιτεία ολόκληρη
που αντιλαμβάνεσαι
μόνο σαν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.

Όλα στο τίποτα, και τίποτε δικό σου
μα, στο δικό σου "τίποτα", σ' ανήκουν όλα
κι είσαι ο μόνος που λείπει απ' αυτά
για να το διαπιστώσεις.

Όλα υπάρχουν, μα όλα σβήνονται
κι εσύ από πίσω
ν' αναζητάς το ξαφνικό, να κρίνεις τ' άδικο
και να μη σβήνεις
κι ας μη σου μένει, πλέον, τίποτ' άλλο.