Πάλι πέθαινα στον ύπνο μου,
εχθές. ξένο χέρι
τούτη τη φορά
πάτησε τη σκανδάλη.
Ξανά. Και ξανά.
Κράτησα, όμως, τα προσχήματα.
έτρεξα
και παραπάτησα επιμελώς
την έξαψή μου έκανα τρόμο
και τον έμπηξα βαθιά στο βλέμμα
ίσα για να το δεις εσύ
να σε γελάσω
να μη μ' αντιληφθείς.
Κι ύστερα, η σφαίρα, στη στιγμή
σφηνώθηκε στο στήθος μου. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια.
Ασήμι κι αίμα
στάξανε στα χέρια μου
μ' απόλυτη ειλικρίνεια. ήταν πανέμορφα...
Μα, πόσο εύκολα με πρόδωσε ο ύπνος!
Ξύπνησα κάθυγρη
κοίταξα τα δάχτυλά μου. ήταν κόκκινα.
Sunday, July 6, 2008
Στις χαμηλόφωνες αφές σου
διαγράφονται ήχοι διάτρητοι
τ' αόρατο, ορατό
κι εσύ από πίσω.
μια πολιτεία ολόκληρη
που αντιλαμβάνεσαι
μόνο σαν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.
Όλα στο τίποτα, και τίποτε δικό σου
μα, στο δικό σου "τίποτα", σ' ανήκουν όλα
κι είσαι ο μόνος που λείπει απ' αυτά
για να το διαπιστώσεις.
Όλα υπάρχουν, μα όλα σβήνονται
κι εσύ από πίσω
ν' αναζητάς το ξαφνικό, να κρίνεις τ' άδικο
και να μη σβήνεις
κι ας μη σου μένει, πλέον, τίποτ' άλλο.
διαγράφονται ήχοι διάτρητοι
τ' αόρατο, ορατό
κι εσύ από πίσω.
μια πολιτεία ολόκληρη
που αντιλαμβάνεσαι
μόνο σαν δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.
Όλα στο τίποτα, και τίποτε δικό σου
μα, στο δικό σου "τίποτα", σ' ανήκουν όλα
κι είσαι ο μόνος που λείπει απ' αυτά
για να το διαπιστώσεις.
Όλα υπάρχουν, μα όλα σβήνονται
κι εσύ από πίσω
ν' αναζητάς το ξαφνικό, να κρίνεις τ' άδικο
και να μη σβήνεις
κι ας μη σου μένει, πλέον, τίποτ' άλλο.
Subscribe to:
Posts (Atom)