Ο άνεμός σου παραβάτης
λύνει τους όρκους της σιωπής
και της σελήνης
η μνήμη, ανάσα γιασεμιού
μέσα στο θρόισμα των φύλλων
να ξεφτίζει
και εγώ, αόριστα να πάλλομαι
σε ύπουλο φως
ανάρμοστο.

Ο χρόνος σου προδότης εραστής
σε εγκατέλειψε
και η μνήμη σου επιληπτική.
αποζητάς το ξένο που συνήθισες
μα είναι κι αυτό αόριστα οικείο
και πονάει.

Μόνο οι γραμμές σου να πληθαίνουν επικίνδυνα-
τόσα φεγγάρια τοξικά σε αποτελειώσαν-
μόνο η στάχτη σου
στα πράγματα
να σβήνει.

Λες, είναι τέχνη να ξυπνάς και να πεθαίνεις
μα η τέχνη σού έγινε ζωή
κι εσύ της λείπεις.

Είχα μάθει, τόσα χρόνια
τους παλμούς μου
ν' αρθρώνουν μόνο τ' όνομά σου
να σ' αντηχούνε μέσα μου διαρκώς.
και τι κατάλαβα;
Μονάχα κάτι ψήγματα σιωπής μου απέμειναν
σπάει στους τοίχους η φωνή μου
κομματιάζεται
ο καθρέφτης μου ψελλίζει μια ακατάληπτη μορφή
δε με αναγνωρίζει
μου επιτίθεται διαρκώς.

Περίμενα
περίμενα πολύ- και τι κατάλαβα;
Ξεχάστηκα να υπνοβατώ σ' ένα κουφάρι άνοιξης
και χτύπησε ο Δεκέμβρης ξαφνικά.

Σαν πιο αιχμηρό να ήταν σήμερα το φως
σαν να επαίρονταν λιγάκι παραπάνω.
έλεγα, θα 'ναι ιδέα μου
μα κι ο καθρέφτης σαν πιο έντονα να ψεύδονταν κι αυτός.

Άνοιξα το παράθυρο του κήπου
και ένιωσα τα αρώματα λιγάκι πιο θλιμμένα
έτσι, βεβαίωσα κάθε φρικτή υποψία.
κοίτα να δεις
απόρησα
πέρασε, κιόλας, ένας χρόνος
πάλι άνοιξη.

Ας είμαστε ειλικρινείς.
Δεν επιστρέφεται το φως
μην το ξοδεύουμε άδικα, λοιπόν
και ασυλλόγιστα
δεν είναι ανάγκη, άλλωστε
να σβήσουν όλα τα σκοτάδια-
κι ούτε πρέπει
πρέπει να μείνουν κάποια μέσα μας.
πώς θα επιζήσουμε;

Με κοίταξες
ανοίγοντας την πόρτα
όπως παλιά.
πόσο ανεξήγητα, ξανά
σκλήρυνε το βλέμμα σου
πάνω μου
σαν να εξαργύρωνες απώλειες
κι εγώ, για αντάλλαγμα, ενοχές σου έδωσα
όπως παλιά- θυμάσαι, άραγε;
Πού ήσουνα
τόσον καιρό
αλήθεια;
Γιατί γύρισες;
Πώς να σε σώσω
τώρα
που γύρισες;
Εμένα
πώς να με σώσω
τώρα;