Μοναδικός συνθέτης της ζωής σου εσύ
ήξερες πάντα να μετράς τις νότες
τη σολ
τη μι-
είναι το "μη" που με βαραίνει-
τη σι

πάντα εσύ να δίνεις τη διάρκεια
ένα τέταρτο
δύο
τρία-
εγώ ζητούσα μια ζωή-
τέσσερα

πάντοτε να πατάς στην τελειότητα
να έχει συμμετρία το πεντάγραμμο
στο άκουσμά του αρμονία-
κι όμως με ράγισες εμένα
ακανόνιστα-

πάντοτε τυπωμένα τα σημεία
τα λεγκάτα
τα μπαρρέ
οι διέσεις-
ποτέ υφέσεις
όλες τις κράτησες για μας-

όμως δεν υπολόγισες την απουσία οργάνων-
δεν πειράζει
ίσως, μες στη βαριά σιωπή
ίσως αντιληφθείς και τη δική μου.

Φύσηξε, αεράκι, φύσα
ξεσκόνισε τις λόγχες της μνήμης
σπρώξε δυό πέταλα στην χούφτα μου
κι ας είναι λίγη
για την προθυμιά του Ήλιου.

Δωσ' μου διάρκεια
να αναγορεύσω μέλισσες
στάξε μου πικραμύγδαλο στα στήθη
και λίγο στάρι φέρε στο παράθυρο
δυο γιασεμάκια να μυρίσουν τα μαλλιά μου·

υπάρχει χώρος για άνοιξη, εδώ.

Αργά περπάτα
ίσα να ακούς να ανασαίνουν οι ίλιγγοι
ίσα να ακούς τα παιδικά σεντόνια να στρεσσάρουν.
Περπάτα αργά
λες και υπήρχες πάντοτε
και άσε στο άπειρο να πέσουν οι παλμοί.

Ας ήρθες, πια, σε ηλικία πυγμής·
για λίγη αδυναμία
υπάρχει πάντα χώρος.

Οι φωτογραφίες
είναι τα απόλυτα τεκμήρια
της απώλειας.

Και οι άνθρωποι λατρεύουν την απώλεια
καλύπτει ποιητικές ανάγκες
δικαιολογεί
όποιες, τυχόν, μελαγχολίες
δίνει αιτίες και αφορμές για την καταστροφή.

Έτσι και εγώ λατρεύω την εικόνα σου, όταν λείπεις.
μέσα σε εξάρσεις και σπασμούς
τα προβλεπόμενα να πράττω
να εγείρω θλίψεις και ενοχές
και τις απώλειές μου.