Ο χρόνος σου προδότης εραστής
σε εγκατέλειψε
και η μνήμη σου επιληπτική.
αποζητάς το ξένο που συνήθισες
μα είναι κι αυτό αόριστα οικείο
και πονάει.

Μόνο οι γραμμές σου να πληθαίνουν επικίνδυνα-
τόσα φεγγάρια τοξικά σε αποτελειώσαν-
μόνο η στάχτη σου
στα πράγματα
να σβήνει.

Λες, είναι τέχνη να ξυπνάς και να πεθαίνεις
μα η τέχνη σού έγινε ζωή
κι εσύ της λείπεις.