Μοναδικός συνθέτης της ζωής σου εσύ
ήξερες πάντα να μετράς τις νότες
τη σολ
τη μι-
είναι το "μη" που με βαραίνει-
τη σι
πάντα εσύ να δίνεις τη διάρκεια
ένα τέταρτο
δύο
τρία-
εγώ ζητούσα μια ζωή-
τέσσερα
πάντοτε να πατάς στην τελειότητα
να έχει συμμετρία το πεντάγραμμο
στο άκουσμά του αρμονία-
κι όμως με ράγισες εμένα
ακανόνιστα-
πάντοτε τυπωμένα τα σημεία
τα λεγκάτα
τα μπαρρέ
οι διέσεις-
ποτέ υφέσεις
όλες τις κράτησες για μας-
όμως δεν υπολόγισες την απουσία οργάνων-
δεν πειράζει
ίσως, μες στη βαριά σιωπή
ίσως αντιληφθείς και τη δική μου.
2 comments:
Υπέροχο! Απουσία οργάνων, πως μπορεί κάποιος να μην την αντιληφθεί;
Καμμιά φορά, καλύπτεται κανείς απ' το a capela... :) Να είσαι πάντα καλά... και καλή τύχη με τους "οργανοπαίκτες" και τους μουσικούς... (υπάρχουν διαφορές μεταξύ, όπως και να το κάνουμε)
Post a Comment