Ζω στη σκόνη του χρόνου που παρέρχεται
και στο αχνό ξημέρωμα της τελευταίας μέρας
κι είναι η σκουριά
που αγκαλιάζει, στον καθρέφτη, τη μορφή μου.
κι ο τοίχος πίσω, που άφησα άδειον
να μου θυμίζει τον εαυτό μου
κι ό, τι έζησα, ως τώρα, και θα ζήσω
αφού επέτρεψα να υπάρχω ως αντίκρυσμα αντίστροφο του εγώ μου
κι όχι ως εγώ.