Τοξικοί έρωτες γραμμώνουν τους τοίχους, όπως καίγεται η θύμησή σου σε παρακλάδια ξερά, και φύλλα, και κατακόκκινα λουλούδια, σε ταβάνια μαυρισμένα από την υγρασία κι από την υλιστική αντιμετώπιση των ανθρώπων που καταριούνται προδότες εραστές, μα, που, δίχως αυτούς, δεν θα ξημέρωνε η μέρα τους η επόμενη, κι η κάθε επόμενη μέρα θα 'παυε ν' ανοίγει το παράθυρο, για να μεταδώσει τον χαιρετισμό του σύμπαντος, και θα σπούσε τα γυάλινα μάτια τους, που, νεκρωμένα απ' την εξάρτηση, αποβάλλουν παγωμένες στον χρόνο αναμνήσεις, κι εκτοξεύουν θρύψαλλα χαρμολύπης, που διαπερνούν τα στενά όρια της τυφλότητας και της ελπίδας, όπως η σφαίρα, που, λίγες στιγμές αργότερα, θα διαπεράσει τον κρόταφό μου, αφήνοντας ένα μικρό αδιόρατο κενό στο ταβάνι, στο πλήθος, και στις σκέψεις σου, πληρούμενο, ολοένα, από διαυγές μυστήριο φως, που κιτρινίζει και τεντώνεται, σαν το αιώνιο χαμόγελο στις άκρες των χειλιών μου, δειλά μειδιάζουσες, σαν αηδόνι, που σώπασε βουή αρμάτων κι έπεσε, κι αέναα θα τραγουδά τον ύμνο της Ζωής, μεσ' απ' τον Θάνατό του, αφού σπιλώθηκε η αυγή με αίμα, κι η νεότητα, προσδοκώντας τη δική σου Σωτηρία, μεσ' απ' την αειθαλή υπέρηχη Κραυγή μου, π' ακούς, μα, δεν προσέχεις, και θ' αντιληφθείς μετά το Τέλος μου.